Germanifque fuum conceffit Thracia Martem,
Illuc Odryfios Mars pater egit equos.
Perpetuóque comans jam deflorescit oliva,
Fugit & ærifonam Diva perosa tubam,]
Fugit io terris, & jam non ultima virgo
Creditur ad fuperas jufta volâffe domos.
Te tamen intereà belli circumfonat horror,
Vivis & ignoto folus inópfque folo;
Et, tibi quam patrii non exhibuere penates,
Sede peregrinâ quæris egenus opem.
Patria dura parens, & faxis fævior albis
Spumea quæ pulfat littoris unda tui,
Siccine te decet innocuos exponere fœtus,
Siccine in externam ferrea cogis humum,
Et finis ut terris quærant alimenta remotis
Quos tibi profpiciens miserat ipfe Deus,
Et qui læta ferunt de coelo nuntia, quique
Quæ via poft cineres ducat ad aftra, docent? Digna quidem Stygiis quæ vivas claufa tenebris, Æternâque animæ digna perire fame!
Haud aliter vates terræ Thesbitidis olim
Preffit inaffueto devia tefqua pede,
Defertafque Arabum falebras, dum regis Achabi
Effugit atque tuas, Sidoni dira, manus.
Talis & horrifono laceratus membra flagello,
Paulus ab mathiâ pellitur urbe Cilix.
Pifcofæque ipfum Gergeffæ civis Iefum
Finibus ingratus juffit abire suis.
At tu fume animos, nec fpes cadat anxia curis,
Nec tua concutiat decolor offa metus.
Sis etenim quamvis fulgentibus obfitus armis,
Intententque tibi millia tela necem,
At nullis vel inerme latus violabitur armis,
Deque tuo cufpis nulla cruore bibet.
Namque eris ipfe Dei radiante fub ægide tutus,
Ille tibi cuftos, & pugil ille tibi,
Ille Sionææ qui tot sub mœnibus arcis
Affyrios fudit nocte filente viros;
Inque fugam vertit quos in Samaritidas oras
Milit ab antiquis prisca Damascus agris,
Terruit & denfas pavido cum rege cohortes,
Aëre dum vacuo buccina clara fonat,
Cornea pulvereum dum verberat ungula campum,
Currus arenofam dum quatit actus humum,
Auditurque hinnitus equorum ad bella ruentum,
Et ftrepitus ferri, murmuráque alta virûm.
Et tu (quod fupereft miferis) fperare memento,
Et tua magnanimo pectore vince mala.
Nec dubites quandoque frui melioribus annis,
Atque iterum patrios poffe videre lares.
Elegia quinta, Anno Ætatis 20.
In adventum Veris.
N fe perpetuo Tempus revolubile gyro
I am revocat vere tepente novos.
IN Jam revocat Zephyros vere tepente
Induiturque brevem Tellus reparata juventam,
Jamque foluta gelu dulce virefcit humus.
Fallor? an & nobis redeunt in carmina vires,
Ingeniumque mihi munere veris adeft?
Munere veris adeft, iterumque vigefcit ab illo
(Quis putet?) atque aliquod jam fibi pofcit opus.
Caftalis ante oculos, bifidumque cacumen oberrat,
Et mihi Pyrenen somnia nocte ferunt.
Concitaque arcano fervent mihi pectora motu,
Et furor, & fonitus me facer intùs agit.
Delius ipfe venit, video Penëide lauro
Implicitos crines, Delius ipfe venit.
Jam mihi mens liquidi raptatur in ardua cœli,
Perque vagas nubes corpore liber eo.
Perque umbras, perque antra feror penetralia vatum,
Et mihi fana patent interiora Deûm.
Intuiturque animus toto quid agatur Olympo,
Nec fugiunt oculos Tartara cæca meos.
Quid tam grande fonat diftento fpiritus ore?
Quid parit hæc rabies, quid facer ifte furor?
Ver mihi, quod dedit ingenium, cantabitur illo;
Profuerint ifto reddita dona modo.
Jam Philomela tuos foliis adoperta novellis
Inftituis modulos, dum filet omne nemus.
Urbe ego, tu fylvâ, fimul incipiamus utrique,
Et fimul adventum veris uterque canat.
Veris io rediere vices, celebremus honores
Veris, & hoc fubeat Mufa quotannis opus.
Jam fol Ethiopas fugiens Tithoniaque arva,
Flectit ad Arctöas aurea lora plagas.
Eft breve noctis iter, brevis eft mora noctis opacæ,
Horrida cum tenebris exulat illa fuis.
Jamque Lycaonius plauftrum cœlefte Boötes
Non longâ fequitur feffus ut ante viâ,
Nunc etiam folitas circum Jovis atria toto
Excubias agitant fydera rara polo.
Nam dolus, & cædes, & vis cum nocte receffit,
Neve Giganteum Dî timuere fcelus.
Fortè aliquis fcopuli recubans in vertice pastor,
Roscida cùm primo fole rubefcit humus,
Hac, ait, hac certè caruifti nocte puellâ
Phoebe tua, celeres quæ retineret equos.
Læta fuas repetit fylvas, pharetramque refumit
Cynthia, Luciferas ut videt alta rotas,
Et tenues ponens radios gaudere videtur
Officium fieri tam breve fratris ope.
Defere, Phoebus ait, thalamos Aurora feniles,
Quid juvat effoeto procubuiffe toro?
Te manet Æolides viridi venator in herbâ,
Surge, tuos ignes altus Hymettus habet.
Flava verecundo dea crimen in ore fatetur,
Et matutinos ocyus urget equos.
Exuit invifam Tellus rediviva fenectam,
Et cupit amplexus Phoebe fubire tuos ;
|