Sole oriente, tui reditús a morte memento! Sis memor occasús, sole cadente, tui!
SUNSET AND SUNRISE.
CONTEMPLATE, when the sun declines,
Thy death, with deep reflection!
And when again he rising shines,
Thy day of resurrection!
Lusus amicitia est, uni nisi dedita, ceu fit,
Simplice ni nexus fœdere, lusus amor.
Incerto genitore puer, non sæpe paternæ
Tutamen novit, deliciasque domûs:
Quique sibi fidos fore multos sperat, amicus,
Mirum est huic misero si ferat ullus opem.
Comis erat, mitisque, et nolle et velle paratus
Cum quovis, Gaii more modoque, Lepus.
Ille, quot in sylvis, et quot spatiantur in agris
Quadrupedes, nôrat conciliare sibi;
Et quisque innocuo, invitoque lacessere quenquam
Labra tenus saltem fidus amicus erat.
Ortum sub lucis dum pressa cubilia linquit,
Rorantes herbas, pabula sueta, petens, Venatorum audit clangores poné sequentem,
Fulmineumque sonum territus erro fugit.
Corda pavor pulsat, sursum sedet, erigit aures,
Respicit, et sentit jam prope adesse necem.
Utque canes fallat latè circumvagus, illuc,
Unde abiit, mirà calliditate redit ;
Viribus at fractis tandem se projicit ultro
In mediâ miserum semianimeinque viâ.
Vix ibi stratus, equi sonitum pedis audit, et, oh spe
Quam lætà adventu cor agitatur equi!
Dorsum (inquit) mihi, chare, tuum concede, tuoque
Auxilio nares fallere, vimque canum.
Me meus, ut nosti, pes prodit-fidus amicus
Fert quodcunque lubens, nec grave sentit, onus.
Belle miselle lepuscule, (equus respondet) amara
Omnia quæ tibi sunt, sunt et amara mihi.
Verum age-sume animos-multi, me pone, bonique
Adveniunt, quorum sis citò salvus ope.
Proximus armenti dominus bos solicitatus
Auxilium his verbis se dare posse negat.
Quando quadrupedum, quot vivunt, nullus amicum
Me nescire potest usque fuisse tibi,
Libertate æquus, quam cedit amicus amico,
Utar, et absque metu ne tibi displiceam;
Hinc me mandat amor. Juxta istum messis acervum
Me mea, præ cunctis chara, juvenca manet;
Et quis non ultro quæcunque negotia linquit,
Pareat ut dominæ, cum vocat ipsa, suæ?
Neu me crudelem dicas-discedo-sed hircus,
Cujus ope effugias integer, hircus adest.
Febrem (ait hircus) habes. Heu, sicca ut lumina
Utque caput, collo deficiente, jacet!
Hirsutum mihi tergum ; et forsan læserit ægrum,
Vellere eris melius fultus, ovisque venit. *
Me mihi fecit onus natura, ovis inquit, anhelans
Sustineo lanæ pondera tanta meæ ;
Me nec velocem nec fortem jacto, solentque
Nos etiam sævi dilacerare canes.
Ultimus accedit vitulus, vitulumque precatur
Ut periturum alias ocyus eripiat.
Remne ego, respondet vitulus, suscepero tantam,
Non depulsus adhuc ubere, natus heri?
Te, quem maturi canibus validique relinquunt,
Incolumem potero reddere parvus ego?
Præterea tollens quem illi aversantur, amicis
Forte parum videar consuluisse meis.
Fidissima dissociantur
Corda, et tale tibi sat liquet esse meum.
Ecce autem ad calces canis est! te quanta perempto Tristitia est nobis ingruitura!—Vale!
ICTA fenestra Euri flatu stridebat, avarus
Ex somno trepidus surgit, opumque memor.
Lata silenter humi pouit vestigia, quemque
Respicit ad sonitum respiciensque tremit ;
Angustissima quæque foramina lampade visit,
Ad vectes, obices, fertque refertque manum.
Dein reserat crebris junctam compagibus arcam
Exultansque omnes conspicit intus opes.
Sed tandem furiis ultricibus actus ob artes
Queis sua res tenuis creverat in cumulum.
Contortis manibus nunc stat, nunc pectora pulsans
Aurum execratur, perniciemque vocat;
O mihi, ait, misero mens quam tranquilla fuisset,
Hoc celasset adhuc si modo terra malum!.
Nunc autem virtus ipsa est venalis; et aurum
Quid contra vitii torinina sæva valet?
O inimicum aurum! O homini infestissima pestis,
Cui datur illecebras vincere posse tuas?
Aurum homines suasit contemnere quicquid honestum est,
Et præter nomen nil retinere boni.
Aurum cuncta mali per terras semina sparsit;
Aurum nocturnis furibus arma dedit.
Bella docet fortes, timidosque ad pessima ducit,
Fœdifragas artes, multiplicesque dolos,
|