Sim. Venit Chremes postridiè ad me, clamitans Indignum facinus, comperisse Pamphilum

Pro uxore habere hanc peregrinam, ego illud sedulo
Negare factum; ille instat factum : denique
Ita tum discedo ab illo, ut qui se filiam
Neget daturum.

Sos. Non tu ibi gnatum?

Sim. Ne hæc quidem

Sati' vehemens causa ad objurgandum.

Sos. Qui cedo?

Sim. Tute ipse his rebus finem præscripsti, pater. Prope adest, cum alieno more vivendum est mihi; Sine nunc meo me vivere interea modo.

Sos. Quis igitur relictus est objurgandi locus? Sim. Si propter amorem uxorem nolit ducere: Ea primum ab illo animadvertenda injuria est. Et nunc id operam do, ut per falsas nuptias Vera objurgandi causa sit, si deneget. Simul, sceleratus Davus si quid consilî

Habet, ut consumat nunc, cum nihil obsint doli. Quem ego credo manibus pedibusque obnixe omnia Facturum: magis id adeo, mihi ut incommodet, Quam ut obsequatur gnato.

Sos. Quapropter?

Sim. Rogas?

Mala mens, malus animus; quem quidem ego si

sensero.

Sed quid opu'st verbis? sin eveniat, quod volo,

In Pamphilo ut nil sit mora; restat Chremes,
Qui mihi exorandus est, et spero confore.

Nunc tuum est officium, has bene ut adsimules
Perterrefacias Davum: observes filium [nuptias,
Quid agat, quid cum illo consilii captet.
Sos. Sat est :

Curabo: eamus jam nunc intro.

Sim. I præ, sequar. (12)

Non dubium est, quin uxorem nolit filius:
Ita Davum modo timere sensi, ubi nuptias,
Futuras esse audivit. Sed ipse exit foras..

SCENA II.

DAVUS, SIMO.

Dav. Mirabar, hoc si sic abiret: et heri semper

Verebar, quorsum evaderet.

[lenitas, (13) Qui postquam audierat non datum iri filio uxorem

suo,

[id ægrè tulit. Numquam cuiquam nostrum verbum fecit, neque Sim. At nunc faciet: neque, ut opinor, sine tuo [gaudio, Dav. Id voluit, nos sic nec opinanteis duci falso

magno malo.

(12) I præ, sequar. Observe the relative positions of Simo and Sosia to each other in the moon, as in respect of this passage.

(13) Davus has the same prototype as Ralph in Hudibras. VOL. IV.

D

Speranteis jam amoto metu, (14) interca oscitan[nuptias:

teis opprimi,

Ut ne esset spatium cogitandi ad disturbandas Astute.

Sim. Carnufex, quæ loquitur?

Dav. Herus est, neque prævideram.

Sim. Dave.

Dav. Hem, quid est ?

Sim. Ehodum, ad me.

Dav. Quid hic volt?

Sim. Quid ais?

Dav. Quâ de re?

Sim. Rogas?

Meum gnatum rumor est amare.

Dav. Id populus curat scilicet.
Sim. Hoccine agis, an non?
Dav. Ego vero isthuc..

Sim. Sed, nunc ea me exquirere,

Iniqui patris est; nam, quod antehac fecit, nihil [pleret suum:

ad me attinet.

Dum tempus ad eam rem tulit, sivi animum ut exNunc hic dies aliam vitam adfert, (15) alios mores [redeat jam in viam. Dehinc postulo, sive æquum est, te oro Dave, ut

postulat.

(14) Observe what is said of fear, in former notes, as regarding the librations of the moon.

(15) It is to be remembered, in respect to the frequent

Dav. Hoc quid sit?

[rem ferunt. Sim. Omnes qui amant, graviter sibi dari uxoDav. Ita aiunt,

[improbum,

Sim. Tum si quis magistrum cepit ad eam rem Ipsum animum ægrotum ad deteriorem partem plerumque applicat.

Dav. Non hercle intelligo.

Sim. Non? hem.

Dav. Non: Davus sum, non Oedipus.

Sim. Nempe ergo apertè vis, quæ restant, me Dav. Sane quidem.

[loqui.

recurrence of the expressions, hic dies, hodiè, and the like, that though the moon, our constant subject, has her reign at night, yet she shines only by the light of the day or the sun, which, whenever she shines is never absent from her. Nothing, therefore, could be more apposite than the ancient motto to our theatres, Veluti in speculum. And this leads me once for all to notice, that all the pieces explained in this, and the three preceding volumes, have three subjects at least; the first, their common or ostensible one; the second, that which regards the pictures or prototypes in the moon; and the third, that which regards the same pictures or prototypes, existing in the sun also, of which those in the moon are only the images. But it is certain, that the ancient writers sometimes endeavoured to include a still greater number of subjects under the same exterior, and the confusion thence arising gave occasion to the rule of Horace nec quarta loqui persona laboret.

Sim. Si sensero hodiè, quidquam in his te nupFallacia conari, quo fiant minus,

[tiis

Aut velle in ea re ostendi quam sis callidus ; Verberibus cæsum te in pistrinum, Dave, dedam [pro te molam.

usque ad necem ;

Eâ lege atque omine, ut, si te inde exemerim, ego Quid, hoc intellextin? an nondum etiam ne hoc Dav. Immo callidè ?

[quidem ? Ita apertè ipsam rem modo locutus: nihil circui

tione usus es.

[re, me deludier. Sim. Ubivis, faciliùs passus sim, quam in hac Dav. Bono verba, quæso.

Sim. Irrides? nihil me fallis; sed dico tibi, Ne temere facias, neque tu haud dicas tibi non

Enimvero, Dave, nihil loci est segnitiæ, neque

socordiæ,

[tiis.

Quantum intellexi modo senis sententiam de nupQuæ si non astu providentur, me aut herum pessundabunt.

Nec, quid agam, certum est, Pamphilumue adjutem, an auscultem seni.

Si illum relinquo, ejus vitæ timeo: sin opitulor, [amore, hoc comperit; Cui verba dare difficile est. Primum jam de

hujus minas,