RAHERE, the founder of St. Bartholomew's Priory, is said to have been originally a wit or minstrel of the Court of Henry the First, who in contrition for an ill spent life in his early days, founded both the Hospital and the Priory of St. Bartholomew in the suburbs of London. He began the building of the Priory in 1123, and obtained from King Henry the First a charter confirming its endowment in the year 1133.a

Dugdale has given numerous particulars of Rahere's life from the Cottonian MS. Vespasian, B. ix. to which the reader is referred."

Henry the Third in the 38th year of his reign, by a charter dated at Winchester, and confirmed by an Inspeximus of Richard the Second, confirmed to the Prior and Canons the Site of their Church and Hospital given to them by King Henry the First, and the churches and lands given to them by the several benefactors there specified; and subjected the hospital to the Prior and Canons, as by the charters of King John and Henry the First.

King Henry the First is said by Leland to have been the founder of this Priory, as giving the ground on which both the Priory and Hospital were built, and some churches in Suffolk; and it must be owned, that although Rahere is so much spoken of in the Legend already referred to, there is no mention of him except as Prior only in the charter of Henry the Third. But by his means and solicitations, in all probability both Houses were begun, the buildings carried on, and the first endowment settled.

Rahere is supposed to have lived till 1213. He was buried in the north wall of the east end or chancel of his Church, the place usually appropriated to founders or great benefactors, where a monument was erected over him, which is said by Weever to have been renewed early in the fifteenth century, when the Priory Church was in a great measure rebuilt, A. D. 1410.d

Within a century after its foundation Boniface archbishop of Canterbury claimed a right of visiting this Priory, but was resisted by the canons. An account of the affray on this occasion will be found in Matthew Paris sub an. 1250. The canons were ultimately obliged to submit to this invasion of their rights; and in addition to the more regular jurisdiction of the Bishop of London by whom their Priors were confirmed, were obliged to pay obedience to the arch

WILLIAM BOLTON succeeded 27th Aug. 21 Hen. VIIth. He died Prior April 15th, 1532.

ROBERT FULLER, his successor, held this Priory in commendam with the Abbey of Waltham, Holy Cross. He surrendered the Priory to the King Oct. 25th, 1540, 31st Hen. VIIIth. Stowe and Weever mistakenly speak of BOLTON as the last Prior.

The total of the Revenues of this House in the 26th of Henry the Eighth, amounted to 7731. Os. 1d. The net income to 6931. Os. 10 d.

The Site was granted in the 36th Hen. VIII. to Sir

* See Newcourt, Repert. Eccles. vol. i. p. 294. See Vetusta Monumenta, vol. ii.

Richard Rich, Knt. and again to the same person by the name of Richard Lord Rich, and his heirs in free socage, in the 2d of Elizabeth.

In the interval between the two grants, Queen Mary placed here a Convent of black or preaching Friars, who under father Person, began to rebuild the nave of the Church, which had been pulled down; but they were turned out 1 Eliz. and Lord Rich again put into possession.

The Editors of the Monasticon have not been so fortunate as to meet with a Register of St. Bartholomew's Priory. Tanner's and a few other references to MSS. and Records relating to it, will be found in the Note below.b

Two SEALS, one believed to have been Prior Ra

here's own, the other the earliest of the Convent, are engraved in the Archæologia of the Society of Antiquaries, vol. xix. p. 49. The Seal used by the Convent at the Surrender is engraved in the Vetusta Monumenta, vol. ii. Pl. 36. The Seal of this House made for the restored Convent in the time of Queen Mary is engraved in the xvth volume of the Archæologia.

The REMAINS of this Priory are scattered in the Walls and among the Cellars of surrounding Houses. The Priory Church exists in part only, used as a Parish Church. Malcolm in his London, and Mr. Brayley in the Account of London in the Beauties of England and Wales, have endeavoured to ascertain the position of the different Offices of the Priory.

NUM. I.

Quis hanc Ecclesiam ædificavit, et quanto Tempore ei

præfuerit.

[Ex cod. MS. in Bibl. Cottoniana sub effigie Vespasiani, b. 9. fol. 1.] HANC igitur ecclesiam in honorem beatissimi Bartholomæi apostoli piæ memoriæ Raherus fundavit, et ibidem Deo servituros secundùm regulam sanctissimi patris Augustini viros religiosos aggregavit, eisdemque per viginti duos annos prioris dignitate et officio functus præfuit. Liberalium artium scientiam minimè assecutus, sed quia omni scientia supereminet, conscientiæ puritate præditus; erga Deum devotione, erga fratres humilitate, erga hostes suos quadam benevolentia certabat: cujus animi probata sinceritas, mores honestate conspicui, spectata in divinis sedulitas, prudens in terrenis administrandis solicitudo laudi fuere. In conviviis sobrius, hospitalitas sectator præcipuus, tribulationes miserorum et necessitates pauperum opportunè admittens, patienter supportans, competenter expediens. In prosperis nequaquam elatus, in adversis patiens; si quid sinistri occurreret, sub umbra patroni sui, quam venerabatur, quem intimis visceribus amplectebatur, sedebat, cujus auxi

• From the deed of grant, dated May 19th, it appears that a consideration for the same was paid to the King in the sum of 1064/. 11s. 3d. As appendages to the chief mansion we find enumerated "le Fermery, le Dorter, le Frater, lez Cloysters, le Galleries, le Hall, le Kitchen, le Buttery, le Pantry, le Olde Kichen, le Woodhouse, le Garner" and "le Priours stable ;" all situated within the Close. The Church, described as situated within the Great Close, was to be a Parish Church for ever, distinct and separate from other parishes, and the void ground 87 feet in length and 60 in breadth, next adjoining to the West side of the church, ordered to be taken for a church-yard.

b" Vide Injunctiones super Visitatione Prioratus per Walterum Schirington custodem spiritualium Sede episcopali London. vacante, A.D. 1439, in libro MS. præcedentium, B. p. 244. in bibl. Bodl. inter MSS. Tanner.-Librum fundationis Eccl. et Prioratus S. Bartholomæi in West Smithfield, London. Latine et Anglice, MS. in Bibl. Cotton. Vespas. B. ix.-Cartularium hujus Prioratus olim penes doctorem Rawlinson. In bibl. Harl. MS. 60. fol. 6. Spiritual. et Temporal. Prioris S. Bartholomæi. MS. 380. fol. 38. cartam R. Hen. I. fundatoris (scil. Cart. antiq. L. n. 1.) Cart. antiq. L. n. 1-9.11. Rot. oblat. 3 Joan. m. 4. pro eccl. de Hemelhamsted, Hertf. Cart. 5 Joan. m. 16. n. 131. de protectione et libertatibus. Plac. de banco, 8 Hen. III. Mich. rot. 14. pro eccl. de Bradfield, Essex. Cart. 13 Hen. III. Mich. rot. 4. pro eccl. de Gorleston, Jernemutha parva, Lowestoft, et Belton. Fin. Buckingh. 20 Hen. III. n. 76. de terris in Mentmore. Fin. Buckingh. 25 Hen. III. n. 101. Plac. Hertf. 6 Edw. I. rot. 35. de libertat. Plac. ad hustengum London. 7 Edw. I. de xcii. viijd. ex dono executor. Jacobi Stanes. Fin. Suff. 15 Edw. I. n. 112. pro. eccl. S. Petri de Wenhaston. Cart. 18 Edw. I. n. 16 et 17. ubi de privileg. feria in vigilia et die S. Bartholomei, &c. Plac. in com. Midd. 22 Edw. I. assis. rot. 13. pro terris in Stanmere Parva, et rot. 37. Pat. 7 Edw. II. p. 2, m. 11. de mess. et terris in Stanmere Parva. Pat. 9 Edw. II. p. 1, m. 16. Pat. 10 Edw. II. p. 1, m. 10. Pat. 11 Edw. II. p. 2, m. 7. Plac. apud turrim Lond. 14 Edw. II. quo war. de feria in Smithfield per tres dies. Claus. 14 Edw. II. m. 11. Pat. 14 Edw. II. p. 2, m. 4. Cart. 17 Edw. II. n. 2. Claus. 17 Edw. II. m. 28. dorso, pro eccl. de Hemelhampsted. Rec in Scacc. 19 Edw. II. Mich. rot.. Rec. in Scacc. 1 Edw. II. Trin. rot.. Pat. 1 Edw. III. p. 3, m. 13. de terris in Ac

lio in omnibus periculis tutus erat. Subdito gregi cum omni humilitate prævidens, cum summâ diligentiâ, quæ necessaria erant, providens, augebat sibi indies apud Deum et homines gratiam, loco reverenciam, amicis læticiam, lividis pœnam, posteris gloriam. Et talis quidem ejus vita post conversionem extitit. Qualis verò ante fuerit, et quo ordine hujus sacratissimi templi fundamenta locaverit, paucis intimemus, sicut nobis contestati sunt qui eum videre, et ejus operibus et alloquiis interfuerunt; quorum quidam dormierunt in Christo, quidam adhuc supersunt, et horum quæ dicturi

ton. Pat. 4 Edw. III. p. 2, m. 32 vel 33. Pat 5 Edw. III. p. 2, m. 3 vel 4. Rec. in Scacc. 7 Edw. III. Pasch. rot.. Pat. 8 Edw. III. p. 2, m. ult. vel penult. Pat. 9 Edw. III. p. 1, m. 22 vel 23. Ibid. p. 2, m. 17. pro eccl. de Theidonbois. Rec. in Scacc. 10 Edw. III. Mich. Pat. 10 Edw. III. p. 3, m. 13. pro ten. in Acton. Pat. 14 Edw. III. p. 3, m. 21 vel 22. Pat. 16 Edw. III. p. 2, m. 16 vel 17. Pat. 18 Edw. III. p. 1, m. 34 vel 35. Pat. 21 Edw. III. p. 3, m. 31 vel 32. Pat. 23 Edw. III. p. 1, m. 22. de terris in Acton, Kentishtown, et Iseldon, Midd. et Theydonbois, Essex, ex dono Edmundi de Grymesby pro anniversario ejus. Pat. 33 Edw. III. p. 1, m. 16. Pat. 35 Edw. III. p. 3, m. 5. pro maner. de Stanmere Magna. Rec. in Scacc. 37 Edw. III. Mich. rot. 23. Pat. 38 Edw. III. p. 1, m.1. Pat. 47 Edw. III. p. 2, m. 5. pro tenemento in Eggesware. Pat. 48 Edw. III. p. 1, m. 22 et 28. Pat. 51 Edw. III. p. 1, m. 9. pro maner. de Tewing et ten. in Welwen, &c. Pat. 1 Ric. II. p. 1, m. 20. Cart. 5 Ric. II. p. 1, m. 20. Cart. 5 Ric. II. m. 7. Pat. 7 Ric. II. p. 2, m. 32. pro eccl. S. Martini Ironmongerlane approprianda. Pat. 16 Ric. II. p. 1, m. 5. pro maner. de Walshall, Hertf. et m. 36. Ibid. p. 2, m. 26 pro maner. de Stanmer Magna, Midd. et Walshale Hertf. perquirendis de abbat. S. Albani. Pat. 5 Hen. V. m.. Pat. 7 Hen. V. m. 19. Pat. 2 Hen. VI. p. 1, m. 4. Claus. 5 Hen. VI. m. 5. de redd. xx. marc. concess. Dec. et Capit. Ebor. Pat. 7 Hen. VI. p. 1, m. 19. Pat. 8 Hen. VI. p. 1, m. 19. Pat. 11 Hen. VI. p. 2, m.. pro aquæductu a villa de Iseldon. Pat. 16 Hen. VI. p. 2, m. 40. de corrodiis non præstandis. Pat. 19 Hen. VI. p. 1, m. 14 vel. 15. Pat. 5 Edw. IV. p. 3, m. 15.

See also Cart. Antiq. Mus. Brit. L. F. C. xiv. 28, Ducarel's Excerpts from the Lambeth Registers, vol. xix. p. 129. Taxat. P. Nich. IV. pp. 9 b, 13 b, 15, 17, 17 b, 19, 21, 25 b, 26, 28, 28 b, 29, 49, 52 b. Plac. de quo war. pp. 279, 469, 478. In the King's Remembrancer's Office is the King's Charter for the Priory of St. Bartholomew, London. Hil. 37 Edw. III.

attritâ fronte optimatum sequela se ingerens, obsequium quod placeret eis sedulò impendebat, et si quid liberet petere, faciliùs impetrabat. Eo modo regi, magnatibusque aulicis notus, familiaris et socius erat. Hoc vivendi genus inprimis elegerat, et in hiis juventutem suam exercebat. Sed inspector et miserator omnium Deus, qui à Maria Magdalena septem dæmonia ejecit, qui piscatori claves regni cœlorum dedit, hunc etiam misericorditer ab errore viæ suæ convertit, et converso plurima virtutum munera adjecit; quoniam quæ stulta et infirma sunt mundi elegit Deus, ut confundat fortia.

Quomodo conversus Roman adierit.

Hic ergo per Dei gratiam aliquando admissorum pœnitens, diesque suos dimidiare proponens, ut plenam atque perfectam omnium peccatorum consequeretur indulgentiam, sanctam decrevit Romanam adire curiam; cupiens in tam laborioso itinere dignos facere fructus pœnitentiæ. Qui habitum cœlitus inspirati animi nequaquam desidiosâ mente in tempora et annos differens, sed conceptum pio desiderio bonum opus constanter exequens, iter aggressus est, et Domino gressus ejus dirigente, incolumis, eo quo proposuerat, pervenit. Ubi ad martyria beatissimorum apostolorum Petri et Pauli commissa deplorans, et delicta juventutis suæ et ignorancias ad memoriam reducens, remissionem eorum sibi à Domino tribui exorabat, de cætero nichil simile se acturum pollicens, sed hiis abrenunciatis, voluntati ejus devotè pariturum. Præclara illa duo cœli luminaria, duos viros misericordiæ, mediatores inter se et dominatorem universæ terræ constituit, quod videlicet à præteritis ineptiis caveret, et pollicitis operam sedulus impenderet.

Interea dum ibi moraretur, gravi valetudine fatigari cœpit, et doloribus suis paulatim augmenta capientibus, jam ad extrema duci. Qui se pro commissis Deo nondum satisfecisse timens, et iccirco in ultionem criminum, apud exteros ultimam sibi mortis horam imminere retractans, effudit tanquam aquam cor suum in conspectu Domini, et totus in lacrimas erumpens, votum etiam vovit, quod si sanitate adeptâ, ad patriam suam sibi redire liceret, ad pauperum recreatio

nem hospitale construeret, et pauperibus ibidem congregatis, necessaria, quoad posset, ministraret. Nec multò post, benignus et misericors Dominus, qui Ezechia lacrimas vidit, qui Cananeæ importunitatem pietatis suæ beneficio remuneravit, hunc quoque lacrimantem clementer respexit, et votum ejus, optatam salutem largiendo approbavit. Qui ab infirmitate convalescens, et sanus in brevi factus, ad propria remeare cœpit, votum quod fecerat exacturus.

De Visione quam in itinere vidit; et de Præcepto Apostoli. CUMQUE cœptum iter conficeret, nocte quadam visionem vidit, terrore simul et dulcedine plenam. Cum enim post diurnos sudores membra quiete foveret, visum est ei ab animali quodam quatuor pedes et geminas alas habente in sublime deferri, et ab eodem in loco eminentissimo constitui. Qui cum ex tanta altitudine oculorum aciem ad ima deflecteret, horribilem sub se puteum esse deprehendit, cujus terribilis visio timorem simul et horrorem cernenti incuteret, profunditas verò omnem humanum frustraretur intuitum. Ipse ergo suorum sibi conscius scelerum, ratus se jam casurum in tam inmane præcipicium, ut sibi videbatur, inhorruit, et validos ex ore clamores emittere cœpit. Cui sic timenti et præ timore clamanti, vir quidam regiam majestatem vultu præferens, miræ pulchritudinis et imperialis autoritatis affuit, et fixo in eum intuitu locutus est verba bona, verba consolatoria, ferens bonum nuncium, quasi in hæc verba loqueretur.

que

66

66

"O homo (inquit) quid et quantum obsequii illi inpenderes, qui tibi in tanto mortis discrimine opem ferret ?" Cumad hæc responderet, se quicquid cordis, quicquid virium sibi esset ereptoris sui gratiæ diligentissime compensaturum, subjunxit. Ego sum (inquit) Bartholomæus, apostolus Jesu Christi, qui tibi in angustiis succurrere veni, et cœlestis tibi reserare secreta mysterii; noveris enim me totius summæ Trinitatis voluntate et imperio, et communi cœlestis curiæ favore et consilio, in suburbio Lundoniarum apud Smethfeld locum delegisse, ubi nomine meo fundabis ecclesiam ; eritque ibi domus Dei, tabernaculum Agni, templum Spiritus sancti. Hanc domum spiritualem omnipotens Dominus inhabitabit, sanctificabit, glorificabit, et inmaculatam in æternum conservabit. Eruntque oculi ejus aperti et aures

ejus intentæ super domum istam die ac nocte, ut potens accipiat, quærens inveniat, pulsans introeat. Omnis enim qui conversus et poenitentiam agens in hoc loco oraverit, in cœlo exaudietur, quærens perfecto corde quacumque tribulatione auxilium, proculdubio consequetur; pulsantibus pio desiderio ad ostium sponsi, assistentes angeli aperient januam regni, suscipientes et Deo offerentes preces et vota fidelis populi. Confortentur ergo manus tuæ, et fiduciam habens in Domino viriliter age. Nec de hujus ædificii impensis solicita mente quicquam dubites, tantummodo diligentiam adhibe, meus erit ad dirigendam et consummandam hujus operis fabricam sumptus necessarios providere, et ipsum locum Deo et mihi acceptum evidentissimis signorum indiciis prodere, teque indesinenter sub umbra alarum mearum protegere. Hujus operis te ministrum, me noveris esse dominum. Tu diligenti utere ministerio, ego domini et patroni fungar officio." In hæc verba visio illa disparuit.

Quid de Visione apud se tractaverit.

EXPERGEFACTUs ille, ea quæ viderat sagaci mente volvere cœpit, et dubiam interdum fluctuanti animo habere sententiam, utrum videlicet pro fantastica illusione, quæ hominibus in sompnis frequentiùs accidere solet, an pro cœlesti habenda essent oraculo, quo se satis indignum judicabat. Certabant in corde fidelis viri humilitas et timor, et incertum

erat, cui magis credendum esset. Humilis enim latere volebat, nec se altiora præsumere: timidus formidabat apostoli præcepta negligere, et negligendo, non humilis sed superbus districto summi Judicis tenere examine. Dignioribus ergò sententiis, et potiori allegatione instructus, timor triumphum obtinuit, et comitante se gratia prærogati beneficii, humilem erexit, pusillanimem confortavit, nutantem, stabili gradu cum felici proposito firmavit. Eo igitur docente interiùs, sicut credimus per suam unctionem, qui antea per nocturnam instruxerat visionem, statuit jussa perficere; præsertim cum sibi tantùm præceptum esset adhibere operam, præceptoris autem esset cætera, prout vellet ordinare.

Sane per somnia multa divinæ voluntatis secreta ad hoserie non semel legimus, undè unum ex utroque producere minum noticiam pervenisse, in veteris ac novi testamenti testimonium sufficiat. Daniel sanctus, somnium regis suo somnio discit, et interpretationem ejus, Deo revelante, cognoscit. Joseph justus, ne timeat accipere Mariam conjugem suam in somnis admonetur; et nunc instante persecutionis articulo in Ægyptum fugere; nunc defuncto persecutionis autore, Judæam redire, ab angelo jubetur. Visiones itaque nocturnis temporibus factas, non semper deceptionis causam prætendere; sed aliquando cœlestis mysterii gravidas, et fide atque admiratione dignas credere. Hiis et multis sacræ Scripturæ autoritatibus edocemur; quarum perfectam habere discretionem, non humani reor ingenii, sed muneris est divini; ideo secundùm legem relinquamus igni.

Expositio ejusdem Visionis.

CETERUM si requiratur quid pennati animalis visio, quid horribilis putei, quid hominis in superioribus locacio portenderit, quid super hiis sentiam, paucis absolvam. Animal, diabolum significâsse arbitror, qui in Ezechiele aquila grandis mysticè appellatur, tum propter dignitatem cœlestis naturæ, tum propter magnitudinem spiritualis nequitiæ. Qui et ibi magnarum alarum et hic eciam alas habuisse visus dicitur, eò quòd fastu elationis tumidus ad sublimiora nitens, Deo similis esse voluerit, hominemque fallaci promissione contra Creatorem suum superbè erexerit, quo delicto maximo omne hominum genus attemptare, plures involvere, multos æterno igni secum addere, nullo tempore, nullâ horâ desistit. Quatuor ejus pedes vel quatuor ventos, de quibus agitur in Zacharia, vel quatuor temptacionum genera, quas enumerat psalmista; vel quatuor vicia, de quibus Johel propheta loquitur, dicens, "Residuum erucæ comedit locusta, et residuum locustæ comedit brucus, et residuum bruci comedit rubigo;" per erucam libidinem, per locustam inanem gloriam, per brucum ingluviem, per rubiginem iram significans et furorem.

passiones figurantur; scilicet timor et læticia, quæ quietem mentis omnino dissipant, et

Nubila mens est
Vinctaque frenis

Hæc ubi regnant.

De quatuor temptacionum generibus ait David de justo loquens, "Non timebis à timore nocturno; à sagitta volante in die, à negocio perambulante in tenebris, ab incursu et dæmonio meridiano." Prima temptacio est levis et occulta; secunda levis et aperta; tercia gravis et occulta; quarta gravis et aperta. Hiis atque prædictis modis tanquam pedibus suis, ille singularis humani generis inimicus terræ nos comprimit, et sibi substratos sævis maliciæ suæ unguibus violenter astringit. Dehinc voluntariè sibi adhærentes, de vicio in vicium, de malis ad pejora prorumpere cogit, donec completis iniquitatibus suis, quasi ad summam totius impietatis artem evecti, Deo ulciscente in ima putei recidant, id est, in profundissimum infernum miseri et omnium miserorum miserrimi proruant.

Hac igitur visione significatum homini puto, ut multiplices callidi hostis laqueos prudenter adverteret, salubriter caveret, ne inmani præcipicio absortus miserabiliter periret. Sed quia non est hominis via ejus, nec viri est ut dirigat gressus suos, addita est supernæ miserationis consolacio, et data est non modica optinendæ virtutis occasio, ut eò propensiùs divinum promeretur auxilium, quo solicitùs apostolicum compleret imperium. Hæc sepientem virum per ea quæ sibi ostensa sunt æstimo intellexisse, quæ se nequaquam latuisse, tam opere prodidit quam sermone.

Quomodo accepto Favore regio et Votum et Præceptum impleverit.

IGITUR emenso, quod restabat itineris, Lundonias venit, et à notis atque amicis suis cum multo gaudio susceptus est. Cum quibus tam ergo baronibus Lundoniæ familiariter de hiis, quæ in corde suo versabantur, colloquens, quæ circa se gesta erant in via, enarravit, quidque super hiis agendum foret consuluit. A quibus responsum accepit, nichil de hiis quæ volebat, rege inconsulto, per se effici posse; præsertim quia locus divinitùs sibi ostensus, infra regium contineretur forum, de quo nec ipsis principibus aut præpositis propriâ autoritate aliquantulum liceret imminuere, nedum tam solemnibus obsequiis deputare. Quorum usus consilio, oportuno tempore ad regem se contulit, et episcopo præsente Ricardo, quem sibi fautorem anticipaverat; negocium suum efficaciter exposuit, et ut prepositum suum effectui mancipare liceat, suppliciter implorat. E vestigio, ille in cujus manu erat, ad quod voluit cor regis inclinavit; nec inefficaces potuerunt esse preces, quarum auctor apostolus, exauditor erat Deus.

Placuit ergo sermo iste in oculis regis, et optimam viri voluntatem, prudenti ut erat pectore perpendens, regium favorem petenti tribuit, et autoritatem proposita exequendi benignè præbuit. Quia à regia majestate titulum optatæ possessionis nactus, lætus admodum et nichil curæ aut diligencia omittens, geminum pietatis opus exstruere cœpit; unum pro voto quod fecerat; alterum sicut ei præcepto indictum fuerat. Cum igitur res prosperè succederent, et juxta verbum apostoli omnia necessaria ad manum confluerent, ecclesiam decenti lapideo tabulatu, hospitalem verò domum paulo longius ab ecclesia semotam instanter ædificare cœpit. Fundata est autem ecclesia, sicut accepimus à senioribus nostris, mense Marcio, in nomine Domini nostri Jesu Christi, in memoria beatissimi Bartholomæi apostoli, anno ab incarnatione ipsius Domini Salvatoris nostri millesimo centesimo vigesimo tercio, summi pontificatus arcem regente sanctissimo papa, Calixto secundo, ecclesiæ vero Anglicanæ præsidente Willielmo Cantuariensi archiepisсоро, Ricardo quoque Lundoniensi episcopo, qui debito jure locum ipsum orientalis partis prædicti campi sanctificavit, et episcopali autoritate dedicavit, breve tunc admodum cimiterium. Regnante juniore filio Willielmi nothi primi regis Anglorum, ex aquilonaribus, Henrico primo anno xxx. et circiter tercium regni ejus. Ad laudem et gloriam summæ et individuæ Trinitatis, ipsi benedictio, e tgratiarum actio, honor et imperium per omnia sæcula sæculorum, Amen.

Quid de hoc loco Regi Edwardo revelatum sit.
HIC silere nequaquam debemus, quod majorum nostro-

rum relatione comperimus diviniùs ostensum, hunc orationis locum longè ante id temporis glorioso regi Edwardo confessori, filio Etheldredi regis, fratris sancti Edwardi martyris, de quo multa bona ferunt suis declaranda temporibus audisse. Hic enim rex beatissimus, cum multiplici virtutum decore in ecclesia Dei emineret ; et sicut liber gestorum ejus tradit, cum religiosus et spiritu prophetiæ plenus clareret, remota quasi præsentia, et futura tanquam existentia, oculis suæ mentis, per Spiritum Sanctum illuminatas intuebatur. Qui nocte quadam, oculis ejus somnum capientibus, corde ad Deum vigilante, divino oraculo ad se facto, de hoc loco præmonitus est, quod cum Deus elegisset ut nomen suum ibi poneret, et celebrem ac venerandum Christiano populo exhiberet. Undè idem sanctissimus rex manè consurgens, locum, quem sibi monstraverat Deus, adiit, et astantibus visionem sibi nocte factam exposuit, quòd locus iste magnus corum Deo et omni populo esset futurus prædixit. Cujus præclara vaticinia quanto fuerint veritatis robore subnixa, rerum semper exitus approbavit, et hîc luce clariùs intueri quilibet fidelis poterit.

Quid tres Viri de Græcia de hoc Loco prædixerunt.

FEREBATUR eciam quod tres viri de Græcia, nobili prosapiâ oriundi, de terrâ et cognatione suâ egressi, et sanctæ peregrinacionis laborem pro Domino aggressi, cum multa sanctorum patrocinia multis terrarum locis circueundo devotis mentibus implorâssent, emenso mari Angliam intraverint, cupientes sanctorum corpora ibi quiescentium visitare, et eorum se meritis et precibus in extremo tueri examine : Qui venientes Lundonias hunc locum adierunt, et ibidem terræ prostrati Deum adoraverunt, et ante eos qui simul aderant, et ipsos tanquam simplices et idiotas intuebantur, mira quædam de hoc loco vaticinari cœperunt. "Ne miremini (dicentes) nos hic adorare Deum, ubi gratissimum sibi templum ædificabit altissimus Creator omnium, et ejus fama pertinget à solis ortu usque ad occasum."

De Loci Emundatione.

Locus autem iste ante sui emundationem nullius boni spem præferens, inmundus nimis erat, et ad instar paludis cœno et lutulenta aqua pænè omni tempore habundabat. Quod verò aquis supererat, latronum suspendio et cæterorum cruciatui, qui judiciali autoritate dampnati erant, deputabatur. Cum autem Raherus ad purgationem hujus loci studium applicâsset, et sacro ædificio manum apponere decrevisset, non ignorans astucias Sathanæ, factus est insipiens quia coactus, et exteriùs prætendens speciem idiotæ, animi sui secretum cœpit aliquandiu occultare, et eo sapientiùs agere quo occultiùs. Denique puerorum atque servorum consorcia mirâ sibi arte lusoriâ conciliabat, et eorum usus adjutorio, lapides et alia ædificio profutura facillimè aggregabat. Ludebat et ipse, qui et vilior de die in diem fiebat in oculis suis, tantùm ut apostolo Christi placeret, cui se probavit. Cujus gratiâ adjutus, paratis hiis quæ necessaria videbantur, inmensam fabricam erexit, et jam non insipiens quod putabatur, verè sapiens quod occultabatur, palam esse et dici cœpit.

Hinc mirum in modum Spiritu Sancto confortatus et scientiâ veritatis imbutus, per ecclesias Dei fiducialiter verbum Dei loquebatur, et tam clericorum quàm laicorum multitudinem ad sectanda ea, quæ caritatis et elemosinarum sunt, constanter exhortabatur. Ubi eo modo sermonem suum circumferebat, ut nunc ingerendo læta, omnes sibi applaudere; et incontinenti tristitia, omnes pænè in suspiria et lacrimas cogeret. Ipse autem eodem vultu et animo perseverans, sanam doctrinam, et eum, qui secundùm Deum est, fidelem sermonem depromebat, et in docendo irreprehensibilis erat, ea quidem docens quæ Spiritus Sanctus per apostolos et apostolicos expositores ecclesiæ suæ immobiliter tenenda tradiderat. Præterea concordabat vita cum lingua, actio cum sermone; et sic in sacrificio Dei os turturis ad ascellas retorquebat, ne aliis prædicans, ipse reprobus inveniretur.

Hinc vehemens stupor apprehendit omnes, et de novitate surgentis fabricæ et de novi operis fundatore. Quis enim crederet ipsum locum tam repentinà munditione purgandum? et ibi adorandæ crucis erigi insignia, ubi aliquando stabant horrenda latronum suspendia? Quis non stuperet ibi unicum pietatis construi ædificium, quod tutum esset ad se confugientibus asilum, ubi quondam communis officina