Dexter ades, placidúsque fave quicunque vocaris,
Seu tu noster eris Damon, sive æquior audis
Diodotus, quo te divino nomine cuncti

Cœlicolæ nôrint, sylvisque vocabere Damon.
Quòd tibi purpureus pudor, et sine labe juventus
Grata fuit, quòd nulla tori libata voluptas,
En etiam tibi virginei servantur honores ;
Ipse caput nitidum cinctus rutilante corona,
Lætáque frondentis gestans umbracula palmæ
Æternum perages immortales hymenæos;
Cantus ubi, choreisque furit lyra mista beatis,
Festa Sionæo bacchantur et Orgia thyrso.

JANUARY 23, 1646.

AD JOANNEM ROUSIUM OXONIENSIS ACADEMIE

BIBLIOTHECARIUM.

De libro Poematum amisso, quem ille sibi denuo mitti postulabat, ut cum aliis nostris in Bibliotheca publica reponeret, ode.

STROPHE I.

GEMELLE cultu simplici gaudens liber,

Fronde licet geminâ,

Munditiéque nitens non operosâ,

Quam manus attulit

Juvenilis olim,

Sedula tamen haud nimii poetæ ;

Dum vagus Ausonias nunc per umbras,
Nunc Britannica per vireta lusit

Insons populi, barbitóque devius

Indulsit patrio, mox itidem pectine Daunio

Longinquum intonuit melos

Vicinis, et humum vix tetigit pede;

ANTISTROPHE.

Quis te parve liber, quis te fratribus

Subduxit reliquis dolo?

Cum tu missus ab urbe,

Docto jugiter obsecrante amico,

Illustre tendebas iter

Thamesis ad incunabula

Cærulei patris,
Fontes ubi limpidi

Aonidum, thyasusque sacer
Orbi notus per immensos
Temporum lapsus redeunte cœlo,
Celeberque futurus in ævum?

STROPHE II.

Modò quis deus, aut editus deo
Pristinam gentis miseratus indolem
(Si satis noxas luimus priores,
Mollique luxu degener otium),
Tollat nefandos civium tumultus,
Almaque revocet studia sanctus,
Et relegatas sine sede Musas
Jam penè totis finibus Angligenûm;
Immundasque volucres

Unguibus imminentes

Figat Apollineâ pharetra,

Phinéamque abigat pestem procul amne Pegaséo ?

ANTISTROPHE.

Quin tu, libelle, nuntii licet malâ

Fide, vel oscitantiâ,

Semel erraveris agmine fratrum,

Seu quis te teneat specus,

Seu qua te latebra, forsan unde vili
Callo teréris institoris insulsi,

Lætare felix, en iterum tibi

Spes nova fulget posse profundam
Fugere Lethen, vehique superam
In Jovis aulam remige pennâ;

STROPHE III.

Nam te Roüsius sui

Optat peculi, numeróque justo
Sibi pollicitum queritur abesse,
Rogatque venias ille cujus inclyta
Sunt data virûm monumenta curæ:
Téque adytis etiam sacris

Voluit reponi, quibus et ipse præsidet
Eternorum operum custos fidelis ;
Quæstorque gazæ nobilioris,
Quàm cui præfuit Iön,

Clarus Erechtheides,

Opulenta dei per templa parentis,
Fulvosque tripodas, donaque Delphica,
Iön Actæâ genitus Creusâ.

ANTISTROPHE.

Ergo tu visere lucos

Musarum ibis amœnos,

Diamque Phoebi rursus ibis in domum,
Oxonia quam valle colit,

Delo posthabitâ,

Bifidoque Parnassi jugo:

Ibis honestus,

Postquam egregiam tu quoque sortem
Nactus abis, dextri prece sollicitatus amici.
Illic legéris inter alta nomina

Authorum, Graiæ simul et Latinæ
Antiqua gentis lumina, et verum decus.

EPODOS.

Vos tandem haud vacui mei labores,
Quicquid hoc sterile fudit ingenium,
Jam serò placidam sperare jubeo

Perfunctam invidiâ requiem, sedesque beatas,
Quas bonus Hermes

Et tutela dabit solers Roüsi,

Quo neque lingua procax vulgi penetrabit, atque longè Turba legentum prava facesset;

At ultimi nepotes,

Et cordatior ætas,

Judicia rebus æquiora forsitan

Adhibebit integro sinu.

Tum, livore sepulto,

Si quid meremur sana posteritas sciet,

Roüsio favente.

Ode tribus constat Strophis, totidémque Antistrophis, unâ demum Epodo clausis, quas, tametsi omnes nec versuum numero, nec certis ubique colis exactè respondeant, ita tamen secuimus, commodè legendi potiùs, quàm ad antiquos concinendi modos, rationem spectantes. Alioquin hoc genus rectiùs fortasse dici monostrophicum debuerat. Metra partim sunt κατὰ σχέσιν, partim ἀπολελυμένα. Phaleucia quæ sunt, spondæum tertio loco bis admittunt, quod idem in secundo loco Catullus ad libitum fecit.

AD CHRISTINAM SUECORUM REGINAM NOMINE
CROMWELLI.1

BELLIPOTENS virgo, septem regina trionum,
Christina, Arctoï lucida stella poli!
Cernis quas merui dura sub casside rugas,
Utque senex armis impiger ora tero;
Invia fatorum dum per vestigia nitor,
Exequor et populi fortia jussa manu.
Ast tibi submittit frontem reverentior umbra;
Nec sunt hi vultus regibus usque truces.

1 These verses were sent to Christina Queen of Sweden, with Cromwell's picture, and are by some ascribed to Andrew Marvel, as by others to Milton; but I should rather think they were Milton's, being more within his province as Latin secretary.

THE END.

London: Printed by STEWART and MURRAY, Old Bailey.