ΝΟΣΕΙΣ σὺ δῆθεν· εἶτα πρὸς νοσοῦντος ἦν
φοιτᾶν σε γυμνὸν ὄντα, καὶ σταλάγματα
ἠοῦς μυδώσης ἐκπιεῖν; ποίᾳ νόσῳ
ξύνοικος εἶτα δεμνίων παιωνίων
πόδ ̓ ἄν τις ἐκκλέψειε, παννύχους φθορὰς
τιθεὶς παρ ̓ οὐδὲν καὶ κακὰς δυσαυλίας ;
τί τοῦτ ̓ ἂν εἴη, πλὴν ἑκόντα προσκαλεῖν
νόσον νόσων ἔφεδρον, αἰθέρος μύσος ;
οὐκ ἔστι ταῦτ ̓, οὐκ ἔστιν, ἀλλ ̓ ἔσω φρενῶν
βόσκεις νόσον τήνδ' ἐξ ἁμαρτίας τινός·
ἣν δὴ δίκαιος οὖσά σοι ξυνειδέναι,
ἐπεὶ δάμαρτι τοῦτο πρόσκειται γέρας,
φίλον φίλη σε γονυπετὴς ἐπαξιῶ,
πρὸς καλλόνης τε, τῆς ἐθαυμάσθην τὸ πρίν,
πρός σ ̓ ὧν ἐραστὴς εὐγμάτων μ ̓ ἤντου τότε,
καὶ τοῦ μεγίστου δὴ τρίτου ξυνθήματος,
ἀφ ̓ οὗπέρ ἐσμεν ἐκ δυοῖν ψυχὴ μία,
νῦν συμμόρῳ σῇ τῇδε, σοὶ τὰ πάντ ̓ ἴσῃ,
κοίνωσον, ἐκ τοῦ τοῦτ ̓ ἔχεις λύπης βάρος,
ταύτην τε νύκτα σοι ξυνήλλαξαν τίνες
ἓξ ἀρτίως γὰρ ἕπτα τ ̓ ἄνδρες, ὄμματα
οὐδὲ σκότῳ δεικνύντες, ἦσαν ἔντοποι.
THE sun, that walks his airy way,
To light the world and give the day;
The moon, that shines with borrowed light;
The stars, that gild the gloomy night;
The seas, that roll unnumbered waves;
The wood, that spreads its shady leaves;
The field, whose ears conceal the grain,
The yellow treasure of the plain ;
All of these, and all I see,
Must be sung, and sung by me:
They speak their Maker as they can,
But want and ask the tongue of man.
On a Volunteer Singer.
SWANS sing before they die; 't were no bad thing Should certain persons die before they sing.
QUI peragens cursum puri per inania cœli
Luce refert almum Sol aperitque diem;
Aurea sublustrem variant quæ sidera noctem,
Lunaque fraterna visa nitere face;
Quæ maria innumeros volvunt ad littora fluctus,
Quæ nimium sylvæ mitigat umbra diem ;
Quique ager occulto dat semine dives aristas,
Fertque palam flavas, munere lætus, opes;
Omnia quæ cerno, quæ sol vagus aspicit usquam,
Omnia sunt versu rite canenda meo:
Scilicet his desit quum vox, mea carmina poscunt,
Artificem ut possint concelebrare Deum.
SUSPIRAT moribunda cantilenas
Funebres avis, ante mortis horam :
Sunt et quos amor occupet canendi,
Qui per me moriantur ante cantum.
Sonetto di Vincenzo Filicaja.
ITALIA, Italia! O tu cui diè la Sorte
Dono infelice di bellezza, ond' hai
Funesta dote d' infiniti guai,
Che 'n fronte scritti per gran doglia porte!
Deh! fossi tu men bella, o almen più forte! Ond' assai più ti paventasse, o assai T'amasse men, chi del tuo bello a i rai Par che si strugga, e pur ti sfida a morte!
Ch' or quì dall' Alpi io non vedrei torrenti Scender d' armati, e del tuo sangue tinta Bever l'onda del Pò Gallici armenti!
Ni ti vedrei, del non tuo ferro cinta, Pugnar col braccio di straniere genti, Per servir sempre, o vincitrice, o vinta!
O PULCRA tellus! cui, lacrymabile
Munus, decorem, Parca dedit; tibi
Dos unde fatalis perennes,
Itala gens, tribuit labores.
Heu! luctuosa in fronte sedet dolor
Insculptus; oh si forma minus foret
Venusta, vel saltem potestas
Amplior, ut gravius timeret
Minusve terram diligeret tuam,
Quicunque vultu captus amabili
Te voce fallaci lacessit
In miseram patriæ ruinam!
Tunc e tremendis rupibus Alpium
Torrentium non more rapacium
Impune delapsas phalanges,
Exitium Italiæ, viderem.
Tum Galliæ non combiberent greges
Padum Latino sanguine turbidum:
Nec gentis externæ potenti
Freta manu proprii cieres
Martis tumultus, hei mihi! non tua
Succincta tellus Itala cuspide,
Seu victa, seu victrix perenni
Exitium subitura vinclo.
|