XII.

Kixæ Amantíum.

HEU! illis olim fuerat conjuncta juventus;
Sed potis est mendax lingua levare fidem ;
Mens levis est juvenum; spinis via consita vitæ ;
Jampridem in cœlis incola fidus amor:
Estuat infelix, capiti succensus amato,

Et mala vecordem distrahit ira sinum.
Mutua dixerunt dulces convicia amici,
Jamque dies sociis ultimus ille fuit:
Haud tamen inventum vacui solamen amoris,
Nec desiderii disperiere notæ.

Ingentis veluti divulsa cacumina montis,

Distinet iratis æquor inane fretis;

At non tristis hiems, neque sol, non fulminis ictus,
Obruet antiqui fœderis indicium.

W. B. T. J.

XIII.

Rose.

ELLE étoit de ce monde, où les meilleures choses Ont le pire destin;

Et Rose, elle a vécu ce que vivent les roses,

L'espace d'un matin.

XIV.

M. de Malesherbe.

VISSA teco son io molti e molt' anni,
Con quale amor tu 'l sa, fedel consorte!
Poi recise il mio fil la giusta morte,
E me sottrasse alli mondani inganni.
Se lieta io goda ne i beati scanni,
Ti giuro che 'l morir non mi fù forte:
Se non pensando alla tua cruda sorte,
E che sol ti lasciarà in tanti affanni.
Ma la virtù che 'n te dal ciel riluce,
Al passar questo abisso oscuro e cieco,
Spero che ti sarà maestra e duce.
Non pianger più, ch' io sarò sempre teco,
E bella e viva, al fin della tua luce,

Venir vedrai me, e rimenarten meco!

Sannazaro.

XIII.

Rosa infans.

NATA fuit terris, ubi quæ potiora vigescunt,
Prima eadem fato deteriore cadunt;

Illa Rosa fragilem cepit cum nomine vitam,

Una dedit cunas, funus et una dies!

B.

XIV.

Viduus.

Uxor mortua viduum alloquitur.

SCIS bene quam multos tecum conjuncta per annos, Et quali fuerim, care marite, fide.

Nunc mundi illecebras supra curasque fugaces

Evehor, æthereis consociata choris.

Nec mihi, cœlum hoc et cœlestia gaudia testor,
Vitæ dura fuit meta suprema meæ :

Te solum indolui, te inter mala tanta relinquens,
Heu! mala nunc animo tota ferenda tuo.
Sed tibi pandit iter divinitus insita virtus,
Has cæcas vitæ discutiens tenebras.

Me quoque, ne doleas ! comitem me semper habebis,

Et mihi fida tuæ cura salutis erit;

Donec viva iterum morienti et pulchra videbor,

Dux tibi in æternas ire parata domos.

G.

XV.

The Arab Maid's Song.

THERE's a bower of roses by Bendemeer's stream,

And the nightingale sings round it all the day long; In the time of my childhood 't was like a sweet dream, To sit in the roses and hear the bird's song.

That bower and its music I never forget,

But oft when alone, in the bloom of the year, I think is the nightingale singing there yet? Are the roses still bright by the calm Bendemeer?

No, the roses soon withered that hung o'er the wave, But some blossoms were gathered, while freshly they

shone,

And a dew was distilled from their flowers, that gave All the fragrance of summer, when summer was

gone.

Thus memory draws from delight, ere it dies,
An essence that breathes of it many a year;

Thus bright to my soul, as 't was then to my eyes,

Is that bower on the banks of the calm Bendemeer.

Moore.

XV.

Arabiæ Puellæ Cantiuncula.

SPISSA rosa texunt in Medi umbracula ripa,
Tristis ubi totos flet Philomela dies.
Dulce mihi parvæ, ceu somnia læta, sedenti
Sub roseo visus tegmine cantus avis.
Illa vident memores umbracula semper
Ille mea nunquam cantus in aure silet:
Sæpius at mecum vernas meditata sub horas,

66

ocelli ;

Luget adhuc illic num Philomela?" rogo.

"Num, mihi qui fulsit, solitus manet ille roseto,

Quod placido Medus præfluit amne, rubor?" Credula, quid volui? melior cito transiit ætas ; Pensilis in tremulas et rosa fluxit aquas;

Pressa sed ex ipsa sudavit gutta medulla,
Quam tenero carptæ flore dedere comæ.
Totus et æstatis, vivax æstate peracta,

Mansit in expresso rore superstes odor.
Nec secus, abstrusum mens elicit ante vigorem,
Gaudia quam pereant non reditura, memor;
Deliciasque breves nimium, fructumque caducum,
Qualis erat, talem spiritus ille refert.

Tam mihi sic animo, Medi quæ littus inumbrant,

Usque nitent, oculis quam nituere, rosa.

B