Interea misero quæ jam mihi sola placebat,
Ablata est oculis non reditura meis.
Ast ego progredior tacitè querebundus, et excors,
Et dubius volui sæpe referre pedem.
Findor, et hæc remanet: sequitur pars altera votum,
Raptaque tam subitò gaudia flere juvat.
Sic dolet amissum proles Junonia cœlum,
Inter Lemniacos præcipitata focos:
Talis et abreptum solem respexit, ad Orcum
Vectus ab attonitis Amphiaraus equis.
Quid faciam infelix, et luctu victus? Amores
Nec licet inceptos ponere, neve sequi.
O utinam, spectare semel mihi detur amatos
Vultus, et coram tristia verba loqui!
Forsitan et duro non est adamante creata,
Fortè nec ad nostras surdeat illa preces!
Crede mihi! Nullus sic infeliciter arsit.
Ponar in exemplo primus et unus ego.
Parce, (precor) teneri cùm sis Deus ales amoris,
Pugnent officio nec tua facta tuo!

Jam, tuus Oh! certè est mihi formidabilis arcus,
Nate deâ, jaculis nec minus igne potens:

Et tua fumabunt nostris altaria donis,

Solus et in superis tu mihi summus eris. Deme meos tandem, verùm nec deme, furores! Nescio cur, miser est suaviter omnis amans. Tu modò da facilis, posthæc mea siqua futura est, Cuspis amaturos figat ut una duos!

Hæc ego, mente olim lævâ, studioque supino,
Nequitiæ posui vana trophæa meæ.
Scilicet abreptum sic me malus impulit error,
Indocilisque ætas prava magistra fuit;
Donec Socraticos umbrosa Academia rivos
Præbuit, admissum dedocuitque jugum.
Protinùs, extinctis ex illo tempore flammis,
Cincta rigent multo pectora nostra gelu;
Unde suis frigus metuit puer ipse sagittis,

Et Diomedeam vim timet ipsa Venus.

EPIGRAMMATUM LIBER.

In inventorem Bombardæ.

IAPETIONIDEM laudavit cæca vetustas,
Qui tulit ætheream solis ab axe facem.
At mihi major erit, qui lurida creditur arma
Et trifidum fulmen surripuisse Jovi.

Ad LEONORAM, Roma canentem.

ALTERA Torquatum cepit Leonora poetam,
Cujus ab insano cessit amore furens.
Ah, miser ille tuo quanto feliciùs ævo
Perditus et propter te, Leonora foret,
Et te Pieria sensisset voce canentem
Aurea maternæ fila movere lyræ !
Quamvis Dircæo torsisset lumina Pentheo
Sævior, aut totus desipuisset iners,

Tu tamen, errantes cæcâ vertigine, sensus
Voce eadem poteras composuisse tuâ,
Et poteras, ægro spirans sub corde, quietem
Flexanimo cantu restituisse sibi.

Ad eandem.

CREDULA, quid liquidam Sirena, Neapoli, jactas,
Claraque Parthenopes fana Achelöiados,
Littoreamque tuâ dofunctam Naiada ripâ,
Corpora Chalcidico sacra dedisse rogo?
Illa quidem vivitque, et amoenâ Tibridis undâ,
Mutavit rauci murmura Pausilipi.

Illic, Romulidum studiis ornata secundis,
Atque homines cantu detinet, atque Deos.

Apologus de Rustico et Hero.

RUSTICUS ex malo sapidissima poma quotannis
Legit, et urbano lecta dedit domino:
Hinc, incredibili fructus dulcedine captus,
Malum ipsam in proprias transtulit areolas.
Hactenùs illa ferax; sed, longo debilis ævo,
Mota solo assueto, protinus aret iners :
Quod tandem ut patuit Domino, spe lusus inani,
Damnavit celeres in sua damna manus;

Atque ait.

"Heu, quanto satius fuit illa Coloni,

Parva licet, grato dona tulisse animo!

Possem ego avaritiam frænare, gulamque voracem: Nunc periere mihi et foetus, et ipse parens."

Ad Christinam, Suecorum Reginam, nomine
Cromwelli.

BELLAPOTENS virgo, septem regina trionum,
Christina, Arctoi lucida stella poli,
Cernis, quas merui durâ sub casside, rugas,
Utque senex, armis impiger, ora tero;
Invia fatorum dum per vestigia nitor,
Exequor et populi fortia jussa manu.

Ast tibi submittit frontem reverentior umbra:
Nec sunt hi vultus regibus usque truces.