But for a daughter's love, the same sad gloom pen could write or tongue could say. From silent darkness thou hast set him free; Thou mak'st the deaf to hear, the blind to see. Thus, ere the Christian breathes his latest sigh, An Angel to the lonely couch draws nigh, There, whispering peace and comfort to the breast, His trouble and his sorrow lulls to rest, And, earthly mist dispelling from the sight, The prospect opens of eternal light. Absque te foret atque amore fido, spes erigit ad beatiores Pandens æthera januamque coeli. ITALIA ANTIQUA. [The greater part of this Ode is taken from one which obtained the Gold Medal at Cambridge.] Lugere terram quid facit Italam? Non bruma devastavit agros, Aut nebulâ malus urget æther : Non flos in horto, non rosa virginis Rident et æstates serenæ Et placidum sine nube coelum : Et sole puro et fluctibus aureis Fontesque non absunt loquaces Nec tremuli lacuum susurri : At moesta terram sors premit Italam; Vatumque cessavere plectra, Et liquidæ siluere voces : Moret virorum quod periit genus ; Fas ducit amplecti catenam, et Otia præposuisse laudi, Illic ubi olim Brutus, et impigri Sudabat exercens aratro Jugera, fecit et alta virtus Parvo potentem Fabricium. O pudor! Hic Reguli vox non sibi providi Flexit senatores, petentis Clarius exilium triumpho : Hæc illa tellus, quæ tulit ultimas Laurusque victoresque currus Cum ducibus Numidumque regum Duxit tropæis ad Capitolium. Somnus perennis; fortiumque Nullus honor superest favillæ. Sed pristinorum lux mihi suaviter Urbesque desertumque campum et Templa suis spoliata Divis: Lustrare flava quas Tiberis lavat Qua surgit, aut obliquus errat Mincius. O sacer amnis, annon Unquam trementes inter arundines Auditur: haud ripam relinquat Musa tuam : calet et calebit Semper Camoenæ spiritus igneæ, Per saxa, per valles, suâque Prata volat celebrata chorda. |