Page images
PDF
EPUB

The sacred vessels blacken well, and, baked
With good success, yield them both fair renown
And profit, whether in the market sold

Or streets, and let no strife ensue between us.
But oh, ye potters! if with shameless front
Ye falsify your promise, then I leave
No mischief uninvoked to avenge the wrong.
Come Syntrips, Smaragus, Sabactes, come,
And Asbetus; nor let your direst dread,
Omodamus, delay! Fire seize your house!
May neither house nor vestibule escape!
May ye lament to see confusion mar
And mingle the whole labour of your hands,
And may a sound fill all your oven, such
As of a horse grinding his provender,

While all your pots and flagons bounce within.
Come hither also, daughter of the sun,
Circe the sorceress, and with thy drugs

Poison themselves, and all that they have made!
Come also, Chiron, with thy numerous troop
Of Centaurs, as well those who died beneath
The club of Hercules, as who escaped,
And stamp their crockery to dust; down fall
Their chimney; let them see it with their eyes,
And howl to see the ruin of their art,
While I rejoice; and if a potter stoop
To peep into his furnace, may the fire
Flash in his face and scorch it, that all men
Observe, thenceforth, equity and good faith

BY PHILEMON.

OFT we enhance our ills by discontent,

And give them bulk beyond what Nature meant.
A parent, brother, friend deceased, to cry,
"He's dead indeed, but he was born to die"-
Such temperate grief is suited to the size
And burthen of the loss; is just and wise:
But to exclaim, "Ah! wherefore was I born,
"Thus to be left for ever thus forlorn?"
Who thus laments his loss invites distress,
And magnifies a woe that might be less,
Through dull despondence to his lot resigned.
And leaving reason's remedy behind.

BY MOSCHUS.

I SLEPT when Venus entered to my bed
A Cupid in her beauteous hand she led,
A bashful seeming boy, and thus she said:

66

Shepherd, receive my little one! I bring "An untaught love, whom thou must teach to sing." She said, and left him. I, suspecting nought, Many a sweet strain my subtle pupil taught, How reed to reed Pan first with osier bound, How Pallas formed the pipe of softest sound, How Hermes gave the lute, and how the quire Of Phoebus owe to Phoebus' self the lyre.

Such were my themes; my themes nought heeded he,
But ditties sang of amorous sort to me,

The pangs that mortals and immortals prove
From Venus' influence, and the darts of love.
Thus was the teacher by the pupil taught;
His lessons I retained, and mine forgot.

TRANSLATIONS OF ENGLISH VERSES.

FROM THE FABLES OF GAY.

LEPUS MULTIS AMICUS.

LUSUS amicitia est, uni nisi dedita, ceu fit,
Simplice ni nexus fœdere, lusus amor.
Incerto genitore puer, non sæpe paternæ
Tutamen novit, deliciasque domûs :
Quique sibi fidos fore multos sperat, amicus,
Mirum est huic misero si ferat ullus opem.

Comis erat, mitisque, et nolle et velle paratus
Cum quovis, Gaii more modoque, Lepus.
Ille, quot in sylvis et quot spatiantur in agris
Quadrupedes, nôrat conciliare sibi;

Et quisque innocuo, invitoque lacessere quenquam
Labra tenus saltem fidus amicus erat.
Ortum sub lucis dum pressa cubilia linquit,
Rorantes herbas, pabula sueta, petens,
Venatorum audit clangores ponè sequentum,
Fulmineumque sonum territus erro fugit.
Corda pavor pulsat, sursum sedet, erigit aures,
Respicit, et sentit jam prope adesse necem.
Utque canes fallat, latè circumvagus, illuc,
Unde abiit, mirâ calliditate redit;
Viribus at fractis tandem se projicit ultro
In mediâ miserum semianimemque viâ.

Vix ibi stratus, equi sonitum pedis audit, et, oh spe
Quam lætâ adventu cor agitatur equi!

Dorsum (inquit) mihi, chare, tuum concede, tuoque
Auxilio nares fallere, vimque canum.

Me meus, ut nôsti, pes prodit-fidus amicus

Fert quodcunque lubens, nec grave sentit, onus.
Belle miselle lepuscule (equus respondet), amara
Omnia quæ tibi sunt, sunt et amara mihi.

Verum age-sume animos—multi, me pone, bonique
Adveniunt, quorum sis citò salvus ope.
Proximus armenti dominus bos solicitatus
Auxilium his verbis se dare posse negat.

Quando quadrupedum, quot vivunt, nullus amicum
Me nescire potest usque fuisse tibi,

IO

20

30

Libertate æquus, quam cedit amicus amico,
Utar, et absque metu ne tibi displiceam;
Hinc me mandat amor. Juxta istum messis acervum
Me mea, præ cunctis chara, juvenca manet;
Et quis non ultro quæcunque negotia linquit,
Pareat ut dominæ, cum vocat ipsa suæ ?
Neu me crudelem dicas-discedo-sed hircus,
Cujus ope effugias integer, hircus adest.
Febrem (ait hircus) habes.

40

Heu, sicca ut lumina languent !

Utque caput, collo deficiente, jacet !
Hirsutum mihi tergum; et forsan læserit ægrum ;
Vellere eris melius fultus, ovisque venit.

Me mihi fecit onus natura, ovis inquit, anhelans
Sustineo lanæ pondera tanta meæ ;

Me nec velocem nec fortem jacto, solentque
Nos etiam sævi dilacerare canes.

Ultimus accedit vitulus, vitulumque precatur
Ut periturum alias ocyus eripiat.

Remne ego, respondet vitulus, suscepero tantam,
Non depulsus adhuc ubere, natus heri?

Te, quem maturi canibus validique relinquunt,
Incolumem potero reddere parvus ego?
Præterea tollens quem illi aversantur, amicis
Forte parum videar consuluisse meis.
Ignoscas oro. Fidissima dissociantur

Corda, et tale tibi sat liquet esse meum.

Ecce autem ad calces canis est! te quanta perempto
Tristitia est nobis ingruitura !-Vale!

50

60

AVARUS ET PLUTUS.

ICTA fenestra Euri flatu stridebat, avarus
Ex somno trepidus surgit, opumque memor.
Lata silenter humi ponit vestigia, quemque
Respicit ad sonitum respiciensque tremit;
Angustissima quæque foramina lampade visit,
Ad vectes, obices, fertque refertque manum.
Dein reserat crebris junctam compagibus arcam,
Exultansque omnes conspicit intus opes.
Sed tandem furiis ultricibus actus ob artes

Queis sua res tenuis creverat in cumulum,
Contortis manibus nunc stat, nunc pectora pulsans
Aurum execratur, perniciemque vocat ;

O mihi, ait, misero mens quam tranquilla fuisset,
Hoc celâsset adhuc si modo terra malum!
Nunc autem virtus ipsa est venalis ; et aurum
Quid contra vitii tormina sæva valet?

O inimicum aurum ! O homini infestissima pestis,
Cui datur illecebras vincere posse tuas ?

10

Aurum homines suasit contemnere quicquid honestum est,
Et præter nomen nil retinere boni.

Aurum cuncta mali per terras semina sparsit ;
Aurum nocturnis furibus arma dedit.

Bella docet fortes, timidosque ad pessima ducit,
Foedifragas artes, multiplicesque dolos,

Nec vitii quicquam est, quod non inveneris ortum
Ex malesuada auri sacrilegâque fame.

Dixit, et ingemuit; Plutusque suum sibi numen
Ante oculos, irâ fervidus, ipse stetit.

Arcam clausit avarus, et ora horrentia rugis
Ostendens, trimulum sic Deus increpuit.

Questibus his raucis mihi cur, stulte, obstrepis aures?
Ista tui similis tristia quisque canit.

Commaculavi egone humanum genus, improbe? Culpa,
Dum rapis, et captas omnia, culpa tua est.

Mene execrandum censes, quia tum pretiosa
Criminibus fiunt perniciosa tuis ?

Virtutis specie, pulchro ceu pallio amictus
Quisque catus nebulo sordida facta tegit.

Atque suis manibus com missa potentia, durum
Et dirum subito vergit ad imperium.

Hinc, nimium dum latro aurum detrudit in arcam,
Idem aurum latet in pectore pestis edax;

Nutrit avaritiam et fastum, suspendere adunco
Suadet naso inopes, et vitium omne docet.

Auri at larga probo si copia contigit, instar
Roris dilapsi ex æthere cuncta beat:

Tum, quasi numen inesset, alit, fovet, educat orbos,

Et viduas lacrymis ora rigare vetat.

20

30

40

Quo sua crimina jure auro derivet avarus,

Aurum animæ pretium qui cupit atque capit?

50

Lege pari gladium incuset sicarius atrox

Caso homine, et ferrum judicet esse reum.

PAPILIO ET LIMAX.

QUI subito ex imis, rerum in fastigia surgit
Nativas sordes, quicquid agitur, olet.

« PreviousContinue »